Het Motorrijwiel 192

Mijn ademhaling wordt sneller, ik kan de spanning niet verbergen. Voor me staat een icoon. Een Ducati 916 van de allereerste serie, een speciaal homologatiemodel voor het WK Superbike. Daar zijn er begin 1994 niet heel veel van gemaakt, niet bij Ducati in Bologna, maar bij Cagiva in Varese. Zo had Claudio Castiglioni, de baas van het toenmalige Cagiva-imperium, waarin hij een decennium eerder Ducati had opgenomen, meer controle over de toeleveranciers en kwaliteitsbewaking. Vandaag de dag staan de meeste hiervan in vitrines en zijn ze onbetaalbaar. Met dit exemplaar van Markus Tschan mag ik hier nu echter rijden. Een druk op de startknop en de startmotor duwt in een staccato de krukas van de V-twin rond, die het ritme meteen overneemt en uit de uitlaten stoot. De bron van het geluid ligt duidelijk hoger dan we tegenwoordig gewend zijn. Het geluid komt niet net van achter je onderbenen of zelfs van onder je voeten, maar van pal in je rug. Ik trek de koppeling in. Een licht metalig rinkelen klinkt achter het koppelingsdeksel en de eerste versnelling gaat er bij een druk op het schakelpedaal zachtjes in. De zitpositie is sterk voorovergebogen, maar zodra ik rij en de V-twin zonder harde lastwisselreacties met speels gemak de bevelen van het gashendel volgt, verdwijnt de spanning langzaam weer. Herinneringen aan een zonnige dag in Misano dertig jaar geleden worden wakker. Op 27 januari 1994, de dag van de eerste persritten met de Ducati 916, moest de sensatie van de Eicma in november 1993 na het kijkerspubliek nu ook de motorjournalisten overtuigen. 11