Het Motorrijwiel 190

60 78 54 52 40 10 RIJ-INDRUK Husqvarna 112TV (1935) 18 REPORTAGE NMB-tentoonstelling 75 jaar wegraces 20 PORTRET Rob Bron (deel 2) 26 REPORTAGE Uit de pionierstijd Phébus (1899) 30 REPORTAGE Ducati 750GT en Sport 40 STUDIO Horex S8 (1933) 46 PORTRET E.J. Potter, The Michigan Madman 48 REPORTAGE Benzine op de bon (1974) 52 REPORTAGE Kawasaki’s vergeten racer (1967) 54 REPORTAGE Harley-Davidson F-Head 60 REPORTAGE Honda XLV750R 66 REPORTAGE Avontuur met tachtigjarige Norton 78 REPORTAGE Vijftig jaar Suzuki-square-four-wegracer 82 REPORTAGE MV Agusta Ovunque-scooter (1953) 84 MIJN TROTS BROMFIETS De Zündapps van Dennis Post 88 REPORTAGE De papieren pareltjes van Henri Prins Time flies Tijd is iets ongrijpbaars en onbegrijpelijks. Iedereen die wel eens op een traag opstartende computer wacht, weet dat zoiets gevoelsmatig uren duurt. Hetzelfde geldt voor een pinapparaat dat een paar seconden nadenkt of het wel of geen goedkeuring geeft aan een transactie. Gekmakend lang duren die seconden. Ieder die wel eens na een verkeerd ingeschatte bocht over het asfalt gleed, weet dat tijd zelfs bijna volledig tot stilstand kan komen. Elke nanoseconde staat je dan haarscherp voor ogen. Tegelijkertijd vliegt tijd als een Concorde in zijn beste supersonische dagen. Wie zong er nooit een nummer op de radio woordelijk mee om daarna aan het hoofdrekenen te slaan? Het is mij meermaals overkomen dat ik de pijnlijke conclusie moest trekken dat het hitje dat aanvoelde als de dag van gisteren in werkelijkheid maar liefst veertig jaar oud was. Afgelopen weekend zat ik naast een tien jaar jongere Oost-Duitse dame aan tafel. Ze vertelde me over de lege winkelschappen van vroeger, hoe ze alleen met kerst één (groene) sinaasappel kreeg en hoe ze als begenadigd zwemster in het dwingende keurslijf van het topsport­ regime werd geduwd. De Berlijnse Muur viel in 1989, maar toch voelde alles als gisteren. Dat heb ik met het jaar 1974. Ik herinner me nog dat ik na de finale van het WK voetbal voor het eerst het woord ‘Moffen’ hoorde. Het drieletterwoord dat mijn vader ervoor uitsprak, kende ik toen ook nog niet. Ook weet ik nog exact hoe mijn beste vriendje Gerrie en ik op onze eerste autoloze zondag als junior-ramptoeristen naar de Velsertunnel fietsten. Hoe we fantaseerden om met onze fietsjes over de snelweg te crossen, maar dat – bang gemaakt door onze moeders – uiteindelijk niet aandurfden. Die autoloze zondag is ondertussen dus wel vijftig jaar geleden… Een halve eeuw is hetzelfde, maar klinkt zelfs nog langer. Toch zie ik het zwart-witte hoofd van Joop den Uyl op televisie nog zo voor me. Of hoe mijn vader zijn bij het postkantoor opgehaalde benzinebonnen inspecteerde en wij met hem. Die bonnen zijn ongetwijfeld massaal bewaard, want zelfs mijn opruimerig aangelegde vader kon ze nooit weggooien. De demonstratieve rit naar Den Haag van motorrijders (zie pagina 48) die protesteerden tegen de minimale toewijzing van benzine staat me dan weer minder bij. De eensgezindheid moet voor de deelnemers geweldig hebben aangevoeld. Was je er misschien zelf bij? Ik zou het gevoel van destijds graag uit de eerste hand horen. Laat het me (ad@motoplus.nl) weten. Eén ding weet ik al wel: het moet aanvoelen alsof het gisteren was. Ad van de Wiel 84 5 INHOUD