HMR188

PIONIEREN IN EEN DICTATO In 1965 maken Mike Hailwood en Giacomo Agostini als fabrieksrijders van MV Agusta weliswaar de dienst uit in de koningsklasse van de wegrace, maar de rest van de top-tien bestaat uit oude privé-Nortons, Matchlessen en zelfs een Jawa. Het is dus geen wonder dat de veel minder bekende endurance – of het langeafstandsracen, zoals het dan nog simpelweg heet – helemaal het domein is van liefhebbende pioniers op privémotoren. Ronald Vingerhoed is er een van. De geboren Amsterdammer wordt in 1964 benaderd door Piet Hogervorst en Ted LaBlanche of hij het jaar erop deel wil uitmaken van het team dat de 24 uur van Montjuïc gaat rijden.“Natuurlijk zei ik ja. Destijds reed ik op elke motorfiets waarop ik maar kon rijden. Mijn eerste langeafstandsrace reed ik op een Suzuki T20. Het evenement heeft me de eerste keer enorm gegrepen, het is echt blijven hangen.” Derdewereldland Als Vingerhoed op circuits als Zandvoort een reguliere wegrace reed, was het met acht rondjes voorbij. De finishvlag viel als hij er net lekker in begon te komen.“In het langeafstandsracen waren de motoren ook gelijkwaardiger aan elkaar. Het gewone wegracen was toen al een sport voor mannen met centjes. Bij het langeafstandsracen was er bovendien meer eenheid. Er waren geen geheimen, iedereen hielp je. Pas later ging er een zeiltje over de motoren heen.” Vingerhoeds ogen lichten op als hij vertelt over de 24 uur van Montjuïc.“We hebben fantastisch gereden tegen een hele armada Spanjaarden op Ossa’s, Montesa’s en Bultaco’s. Ze reden als vergif, maar vielen er ook twee keer per uur van af. Dan is het wel lekker dat je met zo’n licht ding onderweg bent.We reden – met een beetje ondersteuning van Van der Heijden uit Den Bosch – in de categorie Lang voordat fabrieksteams de endurance naar een buitenaards hoog niveau brachten, vochten pioniers op breekbare motoren het op onbarmhartige circuits met elkaar en de klok uit. Ronald Vingerhoed reed van 1965 tot 1970 op lichte tweetaktmachines klassiekers als de 24 uur van Montjuïc en beleefde naast de baan net zoveel als erop. | Tekst: Ad van de Wiel; Foto’s: Henny B. Stern | 38 REPORTAGE ENDURANCE UIT DE OUDE DOOS