Het Motorrijwiel 186

LEO’S LAATSTE LIEFDE Vaassen, februari 2022 De telefoon gaat... “Met Hans Koopman.” “Met Leo...” De stem en het Haagse accent herken ik direct. “Mijnheer Steenks, dat is alweer even geleden. De laatste keer dat ik je sprak, was op het jubileum- treffen van de MZ Club. Hoe is het mijn vriend?” “Noaaaah... naar omstandigheden redelijk”, hoor ik. “Dat klinkt alsof er een probleem is?” “Tja, dat mag je wel zeggen. Ik heb longkanker en twee tumoren in mijn hoofd...” Even ben ik zonder woorden en nog voor ik kan reageren, vervolgt Leo: “Ik voel me nog redelijk goed, maar ik ben wel uitbehandeld, dus de verwachtingen zijn niet erg gunstig.” Opnieuw zit ik met een mond vol tanden met de telefoon tegen het oor gedrukt.“Verdomme Leo, wat een shitzooi, wat zijn de vooruitzichten?” “Dat is moeilijk te voorspellen, maar een maand of drie moet nog wel lukken.” Met de koude rillingen op mijn rug verneem ik de aanleiding van Leo’s telefoontje.“Het voordeel is dat ik nu wel ik mijn eigen begrafenis kan organiseren en daar wil ik iets bijzonders van maken.” Sommige mensen die te horen hebben gekregen dat ze niet lang meer te leven hebben, maken een lijstje met laatste wensen, de bucketlist. Voormalig motorcoureur, ex-voorzitter van de MZ Club, vliegtuigfanaat en levenslang motorrijder Leo Steenks hoefde geen lijst te maken, hij had slechts één wens: hij wilde zijn eerste motor terug. Een bijzonder verhaal over een bijzondere motorliefhebber. | Tekst Hans Koopman; Foto’s: archief Hans Koopman, Michiel van der Klooster en Jaap van Duyne | Leo Steenks in gevecht met Kenny Roberts. Er zijn niet veel mensen die kunnen zeggen dat ze Kenny buitenom voorbij gingen... Leo Steenks en Fred Jansen (met rode muts) in het rennerskwartier. Op de kuip van Freds rode Yamaha lezen we ‘Leo Steenks Tuning’. 66 REPORTAGE LEO STEENKS